ถึงบ่เกยบอกฮัก
บ่ใจ่ข้าเจ้าบ่มีหัวใจ๋
ฮักเขาเต้าใดกะ
ต้องเก็บซ่อนไว้ในแววต๋า
เขามีคนในใจ๋
เฮาฮับฮู้ได้ตลอดเวลา
กำกึดกำจา
เขาสองคนเปิงกั๋นกู่อย่าง
ฮักบ้านฮักเมืองเต้าใด
ใจ๋กะฮักปี้จายเต้านั้น
แม้ตั๋วอยูใกล้กั๋น
แต่กำนั้นช่างเลือนลาง
กำว่าฮักระหว่างเฮา
เหมือนมีกำแปงกั้นเอาไว้
บ่ฮู้จะข้ามจะใด
กะกำกึดสองเฮามันสวนตาง
แต่กะพร้อมต๋ายแทนได้
เปื่อปี้จายสละได้กู่อย่าง
จะได้จบเรื่องราวบาดหมาง
เอาเลือดก๋ายจ๊ดใจ้หื้อแผ่นดิน
ถึงบ่เกยได้ยิน
กำว่าฮักแม้สักกำหนึ่ง
แต่กะพึงปอใจ๋
ตี้ได้เคียงข้างก๋ายฮ่วมอยู่กิ๋น
ชมพูป่ากลีบบาง
ฮ่วงโฮยตวยตางจนหมดสิ้น
ย่อยสลายไปกับดิน
พร้อมกำว่าเปิ้นฮักตั๋ว หมดหัวใจ๋
ฮักบ้านฮักเมืองเต้าใด
ใจ๋กะฮักปี้จายเต้านั้น
แม้ตั๋วอยูใกล้กั๋น
แต่กำนั้นช่างเลือนลาง
กำว่าฮักระหว่างเฮา
เหมือนมีกำแปงกั้นเอาไว้
บ่ฮู้จะข้ามจะใด
กะกำกึดสองเฮามันสวนตาง
แต่กะพร้อมต๋ายแทนได้
เปื่อปี้จายสละได้กู่อย่าง
จะได้จบเรื่องราวบาดหมาง
เอาเลือดก๋ายจ๊ดใจ้หื้อแผ่นดิน
ไค่อู้หื้อได้ยิน
ว่าเปิ้นฮักตั๋วหมดหัวใจ๋
แต่มันคงสายเกิ๋นไป
ตี้จะบอกว่า เปิ้นฮักตั๋ว
หมดหัวใจ๋